Voorstelling<\/strong><\/p>\n Het verhaal handelt over de dichter Martinus Nijhoff (roepnaam Pom) en zijn vrouw Netty, ook schrijfster. Ze hadden hun levens goed verdeeld: een half jaar woonde Netty samen met Nijhoff en het andere halve jaar verbleef ze in Parijs bij haar minnares, de schilderes Marlow Moss. Dat was in de jaren dertig natuurlijk hoogst ongebruikelijk.<\/p>\n Het stuk werd opgevoerd in de duinen van het Zeeuwse Dishoek, waar Nijhoff en zijn vrouw in die tijd woonden. Netty Nijhoff wil een driehoeksverhouding beginnen. Ze vertelt dit niet eerst aan haar echtgenoot en haar vriendin, want die zullen het idee meteen afwijzen. Netty neemt Marlow Moss mee naar Dishoek, waar Martinus Nijhoff al verblijft. Hij verheugt zich op de terugkomst van Netty.<\/p>\n De rest van het stuk brengen Pom en Marlow ruziemakend door, waarbij Pom Nijhoff voor het grootste gedeelte naakt in een dampend bad zit. Dit gaf tijdens de voorstelling, met een schitterend wit decor van een opengeklapt huis, tegen de achtergrond van het steeds donkerder wordende duinlandschap, een surrealistische sfeer. Boerse Vlaming<\/strong><\/p>\n Ik vond het een prachtige voorstelling met hele goede acteurs, hoewel ik eerst vond dat je Nijhoff niet kunt laten spelen door een wat boers uitziende Vlaming met de bijbehorende Vlaamse tongval. Ik heb de echte Nijhoff natuurlijk niet gekend, maar stel me toch een wat ander type mens voor. Dat was dus even wennen, maar in de loop van het stuk vergat ik mijn bezwaren. Hoofdrolspeler Stefaan Degand is een hele goede acteur, die zijn rol overtuigend speelde. Als toeschouwer werd ik echt het verhaal ingezogen en daarin stond ik, gezien de positieve reacties van de vele toeschouwers, niet alleen.<\/p>\n Bewondering<\/strong><\/p>\n Ik ben een groot bewonderaar van het werk van Martinus Nijhoff (1894-1953). Hij heeft onvergetelijke gedichten geschreven. Denk maar aan het beroemd geworden Awater en het verhalende gedicht Het uur u. Nog zo\u2019n po\u00ebzieklassieker is Het lied der dwaze bijen. Wie kent niet die prachtige openingsregels: \u201cEen geur van hooger honing verbitterde de bloemen, een geur van hooger honing verdreef ons uit de woning\u201d.\u00a0Ook het zintuiglijke, verstilde gedicht De moeder de vrouw, waarvan zeker de openingsregel menigeen bekend zal voorkomen blijft prachtig:<\/p>\n De moeder de vrouw<\/strong><\/p>\n Ik ging naar Bommel om de brug te zien. Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren. Misschien wel het meest bekend\u00a0van Nijhoffs hand, is het gedicht De wolken:<\/p>\n De wolken Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag En ik riep: Scandinavi\u00eb, en: eenden, Toen kwam de tijd dat \u2018k niet naar boven keek, – Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide Ontroering<\/strong><\/p>\n Ik heb dit laatste gedicht al vele malen herlezen en altijd weer weet Nijhoff mij te ontroeren. Tijdens mijn studie Nederlands was zijn bundel Vormen (1924) verplichte kost en toen al vond ik dit gedicht prachtig. Ik vind het ook erg passen in deze tijd: het verlies van de onschuld. Met de volwassenheid wordt het leven in onze complexe maatschappij er niet leuker op. Ik word er ook weemoedig van en vraag me af of het mogelijk is om als volwassene iets van die onschuld en puurheid te bewaren. Ik ben bang dat het voor de meesten van ons niet is weggelegd.<\/p>\n
\nNijhoff en Moss houden het geruzie bijna tot het einde van het stuk vol. Moss doet dat behoorlijk grof, voor Nijhoff blijkt het heel lastig en pijnlijk om op haar te reageren. Netty blijft lief tegen beide partijen. Ze is vastbesloten om haar ideaalbeeld over hoe het leven moet zijn, te laten slagen. Uiteindelijk ziet ze in dat ze misschien wel gewaardeerd wordt als inspiratiebron voor beide kunstenaars, maar zelf niet meer aan schrijven toekomt.<\/p>\n![\"nijhoff\"](\"https:\/\/weblog.dezb.nl\/wp-content\/uploads\/2014\/10\/nijhoff.jpg\")
<\/p>\n
\nIk zag de nieuwe brug. Twee overzijden
\ndie elkaar vroeger schenen te vermijden,
\nworden weer buren. Een minuut of tien
\ndat ik daar lag, in ’t gras, mijn thee gedronken,
\nmijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd –
\nlaat mij daar midden uit de oneindigheid
\neen stem vernemen dat mijn oren klonken.<\/p>\n
\nkwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
\nZij was alleen aan dek, zij stond bij ’t roer,<\/p>\n
\nO, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
\nPrijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.<\/p>\n
\n<\/strong><\/p>\n
\nLang-uit met moeder in de warme hei,
\nDe wolken schoven boven ons voorbij
\nEn moeder vroeg wat \u2018k in de wolken zag.<\/p>\n
\nDaar gaat een dame, schapen met een herder –
\nDe wond\u2019ren werden woord en dreven verder,
\nMaar \u2018k zag dat moeder met een glimlach weende.<\/p>\n
\nOfschoon de hemel vol van wolken hing,
\nIk greep niet naar de vlucht van \u2018t vreemde ding
\nDat met zijn schaduw langs mijn leven streek.<\/p>\n
\nEn wijst me wat hij in de wolken ziet,
\nNu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
\nDe verre wolken waarom moeder schreide –<\/p>\n![\"nijhoff2\"](\"https:\/\/weblog.dezb.nl\/wp-content\/uploads\/2014\/10\/nijhoff2.jpg\")
<\/p>\n