Jarenlang ontving Nico Dijkshoorn zélf schrijvers op literaire avonden in de Amstelveense bibliotheek. De huisdichter van De Wereld Draait Door met zijn onstuitbare stroom aan gedichten, columns en verhalen beleeft tegenwoordig vooral de andere kant. Hij begon daarom zijn optreden als gast van Stichting Literaire Activiteiten Zeeland (SLAZ) met een hilarisch verhaal over de literaire avonden avonden in de Noord-Hollandse bibliotheek. “Ik heb heel wat schrijvers aan me voorbij zien trekken. Altijd was er weer die angst dat er maar drie mensen kwamen opdagen. Zoals bij het bezoek van de vorige week overleden streekromanschrijfster Margreet van Hoorn”. Blind geboekt door de directrice – aldus Dijkshoorn – die voor een vrijwel lege zaal leek te zullen optreden. “Dus moesten wij als personeel incognito komen opdraven”. (Bron: inleiding artikel Rolf Bosboom, PZC)
In de Zeeuwse Bibliotheek beslist geen lege zaal, maar een goed gevulde met een wat jonger publiek dan gebruikelijk op SLAZ-avonden. Dijkshoorn (Amsterdam, 15 mei 1960) timmert al vanaf 1999 aan de weg als internetcolumnist onder het pseudoniem Doordevil, maar zijn doorbraak naar een breder publiek kwam toen hij door de Volkskrant werd uitgenodigd een sportcolumn te schrijven. Daarnaast levert hij tekstbijdragen aan satirische tv-programma’s en draagt actuele gedichten voor in DWDD. Zijn sonore stem en ironische stijl verraden een geschoold discipel van Gerard Reve.
Dijkshoorn schertst en is vooral hip. Hij blogt en twittert. Hij maakt muziek. Hij is niet meer weg te denken uit de columns van OOR en Hard Gras. Een veelzijdig ex-bibliothecaris. Zijn eigentijdse en actuele gedichten zijn intrigerend, maar wat mij vooral naar de SLAZ-lezing op dinsdag 23 maart trok, was de publicatie van een heuse roman die vorig jaar verscheen.
De tranen van Kuif den Dolder: roman over de beste voetballer van Nederland
Op een dag was hij er gewoon: Kuif den Dolder, misschien wel de beste voetballer die Nederland heeft gekend. Een stille, dromerige jongen die graag naar de bomen keek en over knaagdieren las, maar tegelijkertijd een fenomenaal talent had voor de bal. Hij bracht de toeschouwers in Uffelte in vervoering, maar bleef zowel op als buiten het veld voor iedereen een raadsel. In De tranen van Kuif den Dolder gaat Nico Dijkshoorn op zoek naar deze legende die net geen legende werd.
Persrecensies beloven mij een “aaneenschakeling van prachtige herkenbare voetbalromantiek, dolkomisch en tegelijkertijd ontroerend”. “Leuker zal een boek over voetbal nooit worden”, beweert AD Sportwereld. Aangezien ik de afgelopen 40 jaar geen enkel voetbalboek heb gelezen (lees: mijn hele leven), amper het verschil weet tussen de Champions League en de Uefacup en evenals als de journalist van Langs de Lijn in de veronderstelling verkeerde dat Kuif den Dolder een welbestaande voetballer was geweest van vlees en bloed, geboren en getogen in Uffelte (Uffelte? Begin te twijfelen of dat dan wél bestaat, ben nu op mijn hoede) werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik besloot in een opwelling Kuif te kopen en liet het zelfs, alsof ik een doorwinterde voetballiefhebber was, signeren. Voor Janette, van Nico. 23 maart 2010 . Tja. Had het natuurlijk ook voorzichtig kunnen lenen.
Janette Zuydweg, vakreferent kunst/ rechtswetenschap/ bibliotheekwetenschap